Iga Świątek o krok od historii

Kazimierz Mochlinski z Londynu

Po tym, jak w środę Iga Świątek awansowała do swojego pierwszego półfinału Wimbledonu, z radości aż zatańczyła na korcie. W czwartek, po przejściu do finału - podskoczyła, ale już bez większych oznak świętowania swojego najlepszego wyniku na kortach All England Club. Zachowała spokój i skupienie.

Doskonale zdaje sobie sprawę, że zadanie nie jest jeszcze ukończone. Ma przed sobą niesamowitą szansę zapisania się na kartach historii tenisa. Tegoroczna edycja turnieju jest 138. w historii od pierwszej odsłony w 1877 roku. Kobiety rywalizują od 1884 roku, a tegoroczny turniej singla pań to 131. edycja. Nagroda za zwycięstwo w Wimbledonie jest największa w całym świecie tenisa.

Poza pięknym srebrnym talerzem – Venus Rosewater Dish – zwyciężczyni zgarnia 3 miliony funtów i dożywotnie członkostwo w ekskluzywnym All England Club, co nie jest dostępne w żaden inny sposób. Będąca obecnie w znakomitej formie Świątek wie, że może nie mieć lepszej okazji niż ta.

Wiele wspólnego

Iga nigdy nie przegrała finału turnieju wielkoszlemowego. Grała w pięciu – cztery wygrała na Roland Garros, raz w US Open. Teraz czeka ją szósty finał, ale nie przeciwko liderce światowego rankingu Arynie Sabalence, która Polce miesiąc temu odebrała szansę na obronę tytułu w Paryżu.

Wielką niespodziankę sprawiła Amanda Anisimova, pokonując Białorusinkę w półfinale, co sprawiło, że w finale Wimbledonu 2025 spotkają się dwie zawodniczki, które mają ze sobą wiele wspólnego. Dzieli je zaledwie 3 miesiące – obie urodziły się w 2001 roku – i obie były znakomitymi juniorkami.

Anisimova wygrała juniorski US Open w 2017 roku, a Świątek triumfowała w juniorskim Wimbledonie rok później. Co więcej, obie przeszły przez rodzinne trudności, z którymi musiały się zmierzyć, by dotrzeć do szczytowego punktu swoich karier.

W przygotowaniach do tegorocznego Wimbledonu obie tenisistki dotarły do finałów turniejów rozgrzewkowych – Anisimova w londyńskim Queen’s Clubie (gdzie przegrała z Niemką Tatjaną Marią), a Świątek w Bad Homburg (gdzie uległa Amerykance Jessice Peguli).

Bez względu na to, która z nich zwycięży – Iga czy Amanda – Wimbledon zyska nową mistrzynię po raz ósmy z rzędu. Od czasu ostatniego triumfu Sereny Williams w 2016 roku każda kolejna zwyciężczyni zdobywała ten tytuł po raz pierwszy.

Tenis wciąż ją zaskakuje

Iga awansowała do finału w imponującym stylu – końcowy set przeciwko Belindzie Bencic wygrała 6:0, co, według statystyków, było jej 105. takim „czystym” setem w dotychczasowej karierze.

Może to także świadczyć o sprzyjającym losowaniu – jej rywalki to kolejno: Polina Kudermietowa (64. WTA), Caty McNally (208.), Danielle Collins (54.), Clara Tauson (22.), Ludmiła Samsonowa (19.) i Bencic (35).

Jednak wszystkie te przeciwniczki trzeba było pokonać, i nawet sama Iga przyznała, że zadziwia ją to, jak dobrze zagrała w drodze do finału. Od drugiej rundy nie straciła seta – i ani razu nie wyglądała, jakby taki moment słabości miał ją dosięgnąć.

W sobotę stanie na legendarnym Centre Court, 103-letnim centrum Wimbledonu, i będzie zaledwie dwa sety od tytułu. Przypomnijmy, że jej dotychczasowy najlepszy wynik to ćwierćfinał sprzed dwóch lat. I że nie wygrała żadnego turnieju od Roland Garros 2024, czyli od ponad roku.

Zwycięstwo w Londynie byłoby idealnym sposobem na przełamanie najtrudniejszego okresu jej kariery. Nawet sama Świątek była zaskoczona swoją metamorfozą i po półfinale na korcie powiedziała po angielsku: „Tennis keeps surprising me” – „Tenis wciąż mnie zaskakuje”.

Jak się… zatrzymać

W wielu pomeczowych rozmowach w ostatnich dniach próbowała znaleźć przyczynę swojej poprawy – zarówno ogólnej, jak i konkretnie na trawie – niezwykle mile widzianej, a przy tym osiągniętej w rekordowo szybkim czasie. Wspominała o współpracy z belgijskim trenerem Wimem Fissette.

Drobna korekta serwisu bardzo pomogła na trawie, a szybkość jej podań zbliża się teraz do poziomu, który przez lata czynił Serenę Williams niemal niepokonaną w Wimbledonie. Serena wygrała tu 7 razy między 2002 a 2016 rokiem.

Na treningach Świątek skupia się wyraźnie na serwisie – co na tej nawierzchni może robić ogromną różnicę. Ważnym elementem była również praca nad... zatrzymywaniem się. Na trawie zmiana kierunku i ponowne przyspieszenie to podstawa, ale i duże wyzwanie. Potrzebne są nie tylko błyskawiczne starty, ale też natychmiastowe zatrzymanie. Utrzymanie równowagi na śliskiej trawie to kwestia dobrej pracy nóg – coś, z czym Iga wcześniej miała kłopoty. Teraz trening ją „postawił na nogi” – dosłownie i w przenośni.

Nowo nabytą szybkość nóg połączyła z ćwiczeniem „szybkich rąk”. Na trawie wszystko dzieje się błyskawicznie, i Iga zrozumiała, że musi poprawić czas reakcji i szybkość ruchów rakietą. Te drobne zmiany w jej grze przełożyły się na znakomite występy w Londynie.

Z większym luzem

Dodała również, że z roku na rok łatwiej dostosowuje się do szybkiej gry na trawie. I nauczyła się wykorzystywać tempo, zamiast się go bać. - Zdałam sobie sprawę, że szybka gra nie daje mi za dużo czasu na myślenie, a to właśnie czasem mi przeszkadzało – tłumaczyła.

– Naprawdę ciężko pracowałam, żeby poprawić się na tej nawierzchni – podkreśliła. Niepewność zamieniła w radość, a poziom jej gry wzrósł znacząco. – Naprawdę sprawia mi przyjemność gra na trawie w tym roku. Nie spodziewałam się, że zagram aż tak dobrze - dodała.

Pomaga jej także bardzo dobre samopoczucie. Czy to efekt wyników, czy może pozytywnego podejścia do pracy – to drugie mogło zrelaksować Igę na tyle, że znów stać ją na wielkie rzeczy. Nawet żartowała z wcześniejszego braku sukcesów w Wimbledonie.

– Nie mam zbyt dużo doświadczeń z drugim tygodniem Wimbledonu, bo wcześniej rzadko tak daleko dochodziłam, więc nie mam zbyt wielu wspomnień do porównania z tym, co teraz przeżywam! – mówiła z szerokim uśmiechem. Może właśnie brak presji z tym związanej pomógł jej grać z większym luzem.

Oddech od serwisów i wolejów

Dziennikarze i media również się do tego przyczynili – ostatnio ograniczali pytania stricte o tenis, dając Idze trochę oddechu od tematu serwisów i wolejów. Zamiast tego rozmawiali o piłkarskiej reprezentacji Polski, Robercie Lewandowskim, nowym selekcjonerze, Formule 1, czy mediach społecznościowych.

Poznaliśmy jej codzienne rutyny i upodobania muzyczne – przed meczami mobilizuje się przy AC/DC, Guns N’ Roses, Led Zeppelin i Rolling Stones („ale nie słuchając tego ciągle, bo nigdy bym nie mogła zasnąć!”). Na Wyspach Brytyjskich oczywiście pytano ją o zdanie na temat pogody – tym razem upalnej, co może jej sprzyjało na korcie.

Rozmowy dotyczyły też sukcesów Kamila Majchrzaka oraz ogólnego zainteresowania męskim tenisem, a także zbierania ręczników wimbledońskich. O wydarzenia na korcie nie było zbyt wielu pytań. Jednak w tej chwili, kiedy wszystko zaczęło się łączyć w jedno, Polka może stać się mistrzynią Wimbledonu 2025 roku.

28. wielkoszlemowy finał w historii

W 27 dotychczasowych finałach polscy tenisiści zdobyli 11 wielkoszlemowych tytułów. Iga Świątek z pięcioma triumfami już jest najbardziej utytułowana w polskim tenisie. Dwa razy w deblu zwyciężył Łukasz Kubot, a Jan Zieliński ma dwa tytuły w mikście. Jednak najwięcej finałów - 7, w tym trzy w grze pojedynczej - zaliczyła przed drugą wojną światową Jadwiga Jędrzejowska. Wygrała tylko jeden - w deblu w Paryżu w 1939 roku.

Dotychczasowe finały imprez wielkoszlemowych z udziałem Polaków:

AUSTRALIAN OPEN - 4

FRENCH OPEN (do 1967 roku mistrzostwa Francji) - 12

WIMBLEDON - 4

US OPEN (do 1967 roku mistrzostwa USA) - 7